Daw duha ka bitoon
Mikanaog sa langit
Ug mitugdon sa imong nawong
Ang duha mo ka mata
Nagasidlak nga madanihon
Nanghagad nga sud-ongon,
Makit-an, tan-awon, abi-abihon
Ang binuhat nga gisalipdan,
Nagpanikad, nangandoy mailhan.
Ang akong mga mata naminaw
Sa mga hinagawhaw
Sa imong mga mata,
Namati sa matam-is nga mapait
Mong sugilanon diin ang luha ug katawa
Gitiayon, nahiusa.
Usa ka lahi nga nilalang,
Wa ko pa hiilhi, wa pa masinati,
Ang misugat kanako
Labang nianang mga bintana
Nga malumo mo’ng gibuksan
Alang kanako, naghatag taytayan
Nga nagdugtong kanatong duha
Aron mailhan ko ug masabtan
Ang kamatuoran mong gihambin,
Nga kanhi mo gitagoan, gipanalipdan
Gikumkum sa isog nga kumo
Nga lisod bukharon ug am-aman.
Nakita ko na gayud ikaw —
Sa kinaunhang higayon
Human sa dugay nang panahon —
Nalukmay ang akong kasingkasing,
Mihumok, milumoy daw bantok nga yuta
Nga giluto sa tinghulaw ug nauwanan,
Tungod nakita ko na gayud ikaw —
Ikaw nga maanindot ug maanyag,
Ikaw nga buotan ug mahigugmaon,
Ikaw nga daw batang gamay
Matinud-anon, maunongon
Apan gi-uhaw sa pagpangga,
Ikaw nga nagkurog sa kahadlok
Nga mailhan, masakpan ang kahuyang,
Mabutyag ang tinuod mo’ng kaisog.
Nagtinutokay kitang duha
Ug gihagkan ko ikaw sa akong mga mata
Naghulat baslan sa mga ngabil mong mipahiyom.
Ug sa kalit namilok ka.
(Image credit: “eyes” by MartaSyrko on DeviantArt.com)